Waar komt de naam van deze website vandaan? ‘De Zandrekenaar’ (Ψαμμίτης in het Grieks) is de naam van een werk van Archimedes, waarin die de lezer vraagt zich voor te stellen dat het hele heelal is opgevuld met zand. Vervolgens rekent Archimedes uit hoeveel zandkorreltjes daarvoor nodig zouden zijn (meer bepaald maakt hij een schatting die een bovengrens vormt).
Het gerucht is bevestigd: onze buur-ster Proxima Centauri heeft (hoogstwaarschijnlijk) echt een aarde-achtige planeet in de ‘leefbare zone’ waar de temperatuur geschikt is voor vloeibaar water.
Stel dat aliens bezig zouden zijn een planetenstelsel te ontmantelen om met de bouwmaterialen een gigantische structuur rond hun ster te bouwen, bijvoorbeeld met zonnepanelen die de ster helemaal omgeven of gigantische zwevende steden, dan zou dat er vanop aarde precies uitzien zoals de ster KIC 8462852.
Het klinkt als het scenario voor een goedkope B-sciencefictionfilm: wetenschappers proberen uit of ze veroudering kunnen stoppen of omkeren door oudere proefpersonen bloedplasma van jonge donors toe te dienen. Maar het is een echt experiment. En er zijn heel andere redenen om er bedenkingen bij te hebben dan de yuck-factor.
Astronomen zouden eind deze maand de ontdekking bekendmaken van een aarde-achtige planeet die op de juiste afstand van haar ster draait om vloeibaar water mogelijk te maken. En nog beter: de ster waarrond ze draait is Proxima Centauri, de dichtstbijzijnde ster (na de zon).
Goede wetenschapsjournalistiek in De Standaard deze week: een reeks van Maxie Eckert en Nikolas Vanhecke over de verschillen tussen mannenhersenen en vrouwenhersenen. Wat hun reeks speciaal maakt: ze brengen niet alleen theorie en interviews, ze participeren zelf: ze gaan allebei de scanner in om hun hersenen te laten vergelijken, ze leggen psychologische tests af… De verslagen staan deze week elke dag in de krant, online aangevuld met video’s (wel enkel in de betaalsectie van de website).
Goed nieuws in een van de spannendste verhalen in de wiskunde van de jongste jaren: enkele wiskundigen beginnen langzamerhand verder door te dringen in het vijfhonderd pagina’s lange en vrijwel onbegrijpelijke (kandidaat-)bewijs van het abc-vermoeden door Shinichi Mochizuki. Verder lezen Wiskundigen dringen stapje voor stapje door in monsterbewijs
Deeltjesfysici zitten met een kater van formaat, eentje van 750 gigaelektronvolt. Het had zo mooi kunnen zijn: metingen in de deeltjesversneller LHC van het laboratorium Cern in Genève leken eind vorig jaar te wijzen op het bestaan van een heel nieuw soort deeltje, een deeltje dat eindelijk de deur zou openen naar een nieuwe, betere natuurkundige theorie, ter vervanging van het aloude ‘standaardmodel’. Maar, zo blijkt nu, het deeltje bestaat helemaal niet.
Zou het mogelijk zijn om aardbevingsgolven netjes omheen een stad te leiden, zodat de stad zelf gespaard blijft? Wetenschappers proberen het uit te zoeken – al is praktische toepassing van de techniek nog niet meteen voor morgen.
Om één enkel foton (een lichtdeeltje) waar te nemen heb je niet noodzakelijk fancy detectoren nodig, het menselijke oog volstaat. Dat heeft een team onder leiding van Alipasha Vaziri van de Rockefeller University in New York vastgesteld.
